Ιστορική αναδρομή στην Ωτορινολαρυγγολογία.
Η Ωτορινολαρυγγολογία ακολούθησε στενά την πορεία της ιατρικής. Τα παλαιότερα ίχνη πληροφοριών σχετικά με ασθένειες του αυτιού, της μύτης και του λαιμού πρέπει να υπάρχουν στη λαϊκή ιατρική, η οποία είναι πιθανώς είναι και η παλαιότερη μορφή ιατρικής πρακτικής και διαιωνίστηκε με τον λόγο και όχι με τη γραφή.
Το ιστορικό της ωτορινολαρυγγολογίας μπορεί να ταξινομηθεί στις ακόλουθες περιόδους:
(1) ότι έχει φτάσει σε μας δια μέσου των αιώνων μέσω θρύλων και λαϊκής ιατρικής
(2) πληροφορίες από την προϊστορική εποχή (πριν από το 4000 π.Χ.)
(3) την αιγυπτιακή, τη μινωική και την κινεζική περίοδο
(4) η ελληνική και η ινδουιστική περίοδος.
(5) η ρωμαϊκή, βυζαντινή και αραβική περίοδος.
(6) ο Μεσαίωνας και περίοδοι της Αναγέννησης και
(7) η σύγχρονη περίοδος (19ος και 20ος αι.).
Οι Πτολεμαίοι υποστήριζαν την ιατρική και βοήθησαν στην περαιτέρω πρόοδό της. Οι διασημότεροι Αλεξανδρινοί γιατροί ήταν ο Ηρόφιλος και ο Ερασίστρατος (300 π.Χ.). Ο Ηρόφιλος περιέγραψε τον σιελογόνο αδένα και ονόμασε το υοειδές οστό «παρακράτος».
Ο Ερασίστρατος πιστεύεται ότι έκανε το διαχωρισμό της τραχείας από τις αρτηρίες.
Ο Γαληνός ιατρός από την Καππαδοκία σημείωσε ότι το ακουστικό νεύρο συνέδεε το αυτί με τον εγκέφαλο, ότι το εξωτερικό αυτί μάζεψε τον ήχο και ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο «λαβύρινθος» στο εσωτερικό αυτί. Αυτός ήταν ίσως ένας από τους πρώτους που έκαναν χειρουργική επέμβαση μαστοειδούς. Οι χειρουργικές συμβουλές του είναι εκπληκτικές όταν δηλώνει ότι το κροταφικό οστό πρέπει να αφαιρείται αφού γίνει μια τομή πίσω από το αυτί. Αντιμετώπιζε την κώφωση με δίαιτα και καθαρτικά, μια απίστευτη ομοιότητα με τα διουρητικά που χρησιμοποιείται σήμερα στον κοχλιακό ύδρωπα, (Νόσο του Meniere) και για τις εμβοές συνιστούσε όπιο μανδραγόρα.
Περιέγραψε τους χόνδρους του λάρυγγα και την ανατομία της τραχείας, και χώρισε ασθένειες της μύτης σε πολύποδες και όζαινα και ταξινόμησε τις φλεγμονές του λαιμού σε πέντε γκρουπ.
Οι μεγάλες ανακαλύψεις στην ανατομία του αυτιού συνεχίστηκαν με τον Βαρτολομαίο Ευστάχιους (1520-1574) που κατείχε την έδρα της ανατομίας στη Ρώμη. Περιέγραψε την ευσταχιανή σάλπιγγα και σημείωσε ότι η χορδή του τυμπάνου ήταν νεύρο.
Μοντέρνοι καιροί
Ο αριθμός των ατόμων που συνέβαλαν στη μελέτη της ωτορινολαρυγγολογίας ο 19ος και ο 20ός αιώνας είναι αρκετά εντυπωσιακός.
Ο Prosper Meniere (1799-1862) ανέφερε το διάσημο ιστορικό περιστατικών ενός κοριτσιού που έπασχε από ίλιγγο, το οποίο οδήγησε στην αναγνώριση της ασθένειας που έφερε το όνομά του.
Σερ Τσαρλς Γουίτστοουν (1802-1875) χρησιμοποίησε το πιρούνι (διαπασών Λα) συντονισμού, το οποίο ήταν αυτό που εφευρέθηκε από τον John Shore τον 17ο αιώνα, λοχίας τρομπετίστας στον James II, για να δοκιμάσει την ακοή. Ernst Heinrich Weber (1795-1878), καθηγητής ανατομίας και φυσιολογίας στη Λειψία, Γερμανία, περιέγραψε τη δοκιμή του πιρουνιού συντονισμού η οποία φέρει το όνομά του. Adolf Rinne (1819-1868) του Gottingen (Γερμανία), Dagoberg Schwabach (1846-1920) του Βερολίνου (Γερμανία), και του Bing (1891) περιέγραψε επίσης δοκιμές πιρουνιού συντονισμού οι οποίες τώρα φέρουν τα ονόματά τους. Thomas Buchanan (1782-1853) του Hull (Αγγλία) ήταν ένας από τους πρώτους που είχε συμβουλεύσει για τη χρήση τεχνητού φωτός ως μέσω επιθεώρησης της τυμπανικής μεμβράνης.
Ονόμασε το όργανο που χρησιμοποιούσε «επιθεωρητής Auris».
Έτσι κάπως καταλήγουμε στην σημερινή εποχή όπου η τεχνολογία καλπάζει και κάνει αληθινά θαύματα.
